Zegeningen tellen

Al weken zit ze moederziel alleen in haar mooie flat, Jenny.

De kinderen doen de boodschappen voor haar, want ze is zo kwetsbaar. Ze koken zelfs voor haar, voor een hele week, alles in de vriezer in plastic bakjes. Jenny zit in de risicocategorie wat betreft haar leeftijd, ze is 83 en ze heeft ook nog eens hartproblemen.

De kinderen durven ook niet binnen te komen. Even op de galerij een gesprek op afstand, door het open keukenraam, dat wel gelukkig.

Maar wat duren de dagen lang, zo ontzettend lang.

’s Morgens alleen wakker worden, alleen ontbijten, alleen koffiedrinken, vaak heeft ze helemaal geen zin om ’s middags te lunchen. En ’s avonds het eten opwarmen en dan alleen eten en alleen naar bed om de halve nacht wakker te liggen.

Jenny is bang dat ze depressief gaat worden, dat ze dit niet meer redt.

Ze vertelde het aan haar dochter die de boodschappen kwam brengen. Haar dochter Lisa vroeg aan haar: “Mam is er geen enkele zegening meer te tellen? Als je mij er geen drie kunt noemen ga ik je gelijk geven, dan is het niet meer te doen!”

Zegeningen? Jenny fronste bij het horen van dat woord.

Tegelijk keek ze in het gezicht van haar geliefde dochter, die elke drie dagen eten kwam brengen. 

Lisa was de eerste zegening, dat al haar dierbaren nog gezond waren was de tweede, het aan huis gebrachte eten de derde, het mooie weer de vierde, haar heerlijk veilige huis de vijfde… Haar hoofd telde door en telde door. Ze kwam ver in de dertig, binnen een paar seconden.

Tranen stroomden over Jenny’s wangen.

Ze wist van Wie die zegeningen kwamen, zoveel speciale zorg voor haar in deze lastige tijd.

Tranen van verwondering: er waren nog zoveel goede dingen.

Ze voelde opeens energie.

Die middag pakte ze de telefoon, ze kende zoveel andere eenzame mensen en ze belde hen om hen te bemoedigen. ’s Avonds begon ze aan een puzzel van duizend stukjes, dat deed ze altijd zo graag. En ze ging weer dekens breien, voor de landen waar dat zo nodig was. Wat zagen de komende dagen er opeens anders uit!