Vrijdag de 13e

Nee, ik ben niet bijgelovig. Dat is iets wat ik als kind al van mijn ouders geleerd heb: geloof en bijgeloof verhouden zich niet tot elkaar.

Provocerend liep ik als klein kind onder ladders door, dat kon mij niet raken, ik was immers gelovig?

Met vriendinnetjes hadden we het er wel eens over. Dat het toch eigenlijk gevaarlijk was wat ik deed. Nou, ik lachte erom.  Ook om zwarte katten in het donker en andere dingen.

Mijn man Kees en ik zijn toe aan een nieuw auto. We worden ook een dagje ouder en de instap werd te laag: ik heb last van mijn heup, Kees van zijn rug. “Oud sprotje” zegt Kees dan plagend en ik kan niet nalaten te lachen als hij dan oef en au moet roepen bij het instappen, vanwege zijn rugpijn.

Een aardige jonge man bij de dealer verkocht ons met verve een auto voor senioren, die volgens hem ook nog heel sportief was. Ook sommige jongeren reden in zulke auto’s, vertelde hij. Kees en ik knipoogden naar elkaar. Wat deed die jongeman zijn best, ook om alle nieuwe snufjes uit te leggen aan ons 60- plussers. We mochten altijd terugkomen als we het nog niet helemaal snapten.

’U kunt de auto volgende week ophalen, ik heb vrijdag de 13e nog helemaal leeg staan, want dan wil er niemand een auto ophalen, maar u waarschijnlijk ook niet?’, vroeg de jongeman wat aarzelend.

Even voelde ik een licht onderbuikgevoel en toen werd ik zo boos op mijzelf. Wat een huichelaar ben ik toch ten diepste ook hé? Een hele nieuwe auto ophalen op vrijdag de 13e, hoezo onderbuikgevoel? Ja zeker, wij gingen hem halen!

En wat denk je: geen enkele klant op die vrijdag de 13e in de altijd zo drukke showroom en onze aardige jongeman had echt alle tijd om alles rustig opnieuw aan ons uit te leggen. Zoveel aandacht hadden wij nog nooit gekregen.