Vrienden van vroeger

Een van de leukere dingen van Facebook is wel dat ik allerlei mensen die in mijn jonge jaren van betekenis zijn geweest, weer heb weten terug te vinden. Pieter, met wie ik eindeloze uren heb gevoetbald en cowboytje speelde. Henkie, mijn buurjongen wiens vader conciërge op een grote middelbare school was, waardoor we in de schoolvakanties een complete gymzaal als speelruimte tot onze beschikking kregen. 

Willem, met wie ik s ‘morgens vroeg voor schooltijd tomaten plukte en al plukkend de meest diepzinnige gesprekken voerde. Soms komen er oude foto’s boven water, waarop ik nog met lange haren sta. We delen herinneringen en we vertellen elkaar wat er van ons geworden is. Vaak is het hartverwarmend, al kan het ook wat oppervlakkig blijven. 

Je pakt nu eenmaal niet met iedereen zomaar de draad weer op, waar deze je dertig, veertig jaar geleden uit handen glipte. Het bepaalt je bij wat definitief anders of onherroepelijk voorbij is en daar kun je soms van binnen een beetje van gaan huilen. Maar toch, het geeft ook vreugde. Mensen van toen kunnen helpen om soms allang vergeten of ver in een achterkamertje van je geheugen weggeplakte herinneringen weer te doen herleven.

Toegegeven, mijn jeugdfoto’s, en zeker die uit de puberteit, zijn niet allemaal om over naar huis te schrijven. Er zijn beelden van mezelf bij waar ik liever niet te veel aan herinnerd wordt. Maar er zit veel moois tussen, en het is fijn om daarop te kunnen terugkijken met “vrienden van vroeger”.

Ik wil maar zeggen, zo’n moderne uitvinding als de iPhone, de tablet of de laptop kan echt iets betekenen in de strijd tegen de eenzaamheid. En mocht je daar tot nog toe geen handigheid in hebben… daar zijn gratis cursussen voor!