Vijf is ook goed

Ze hadden een heerlijk gezin: Bram en Eline. Vier kinderen hadden ze gekregen, kort op elkaar. Het was een gezellige, vrolijke familie. Hun jongste was inmiddels 15.

Eline voelde zich al weken niet goed. Niet echt  ziek, maar gewoon helemaal niet lekker.

Het moment om naar de huisarts te gaan, stelde ze telkens uit. Op een ochtend zei Bram: “ Eline, je moet langs de huisarts, als jij geen afspraak maakt, maak ik hem.”

Eline maakte de afspraak, met tegenzin. Ze ging alleen. Ze was  bang iets te horen te krijgen, wat ze niet wilde horen. En als dat zo was, wilde ze eerst zelf de tijd om het te kunnen verwerken. Zo zat ze nu eenmaal in elkaar.

De dokter luisterde naar haar klachten en onderzocht haar. Hij keek Eline aan en zei: “Waarschijnlijk weet je het zelf al Eline. Je wordt voor de vijfde keer moeder. Ik schat dat je al een week of tien bent. Ik weet alleen niet zeker of ik je mag feliciteren?”

Het duizelde Eline: Nee, dit kon echt niet! Ze was 46 en zwanger?? Dit paste helemaal niet meer in haar levensritme.

“Nee”, zei ze,” Dit kan niet. Ons gezin is compleet, de jongste is 15!”

“Wat kan ik voor u doen?” , vroeg de dokter.” Ik moet eerst nadenken”, zei Eline.

De arts wenste haar sterkte.

Toen ze thuis was, belde ze Bram en vertelde wat de uitkomst van het onderzoek was.

Even was Bram heel stil. Toen zei hij: “Waar er vier kunnen zijn, kunnen er ook vijf zijn. Het meest lastige zal de mening van anderen zijn, maar dat zal me een zorg zijn. Ik ben er blij mee! Samen redden we het!”

Eline voelde de misselijkmakende last, als een jas die ze langzaam uit deed, van haar afglijden.