Verzachtende omstandigheden (3)

Het was een blij plaatje, een oma die met haar twee vrolijke kleindochters aan de hand door de straat liep.

Het vrolijke geluid van de meisjesstemmen kaatste tegen de gebouwen op. De stralende zon kleurde het geluid tot een zonovergoten waterval die van boven de flats naar beneden op de straat kletterde. Het kleurde de grauwe straat tot een feestelijk geheel.

Jennifer liep met haar twee kleindochters naar het buurthuis naast de kerk.

Veel was er gebeurd het afgelopen jaar.

Na het gesprek met Hans was Jennifer opnieuw gaan lezen in het boekje dat Hans haar meegegeven had: het Evangelie van Johannes. En ze las daar wat Hans verteld had. Een blijde boodschap van vergeving op iedere bladzijde, ongeacht wat er gebeurd was, ongeacht hoe erg de overtredingen waren.

Ze had gelezen dat de fouten die mensen maakten erg waren, verschrikkelijk zelfs. Zo erg dat de Zoon van God ervoor had moeten sterven.  Maar ze had ook gelezen dat mensen die met een oprechte belijdenis van schuld bij Jezus kwamen nooit één woord verweten werd. Hun zonden werden hun vergeven. Blijdschap kwam in hun hart.

Ze las die verhalen keer op keer, en in haar hart werd het grote verlangen geboren ook vergeving van God te mogen ontvangen.

En Jennifer ging bidden. Bidden om die vergeving. O, wat kreeg haar hart de woorden lief uit het prachtige boekje. Verzachtende omstandigheden waren er niet, Jennifer moest het hebben van pure genade.

En ze begreep dat ze ook haar kinderen om vergeving mocht en moest vragen voor hun verloren jeugd, waar zij de schuld van was.

Ze had het gedaan, onder een vloed van tranen. Het viel nog niet bij alle vier de kinderen even goed, maar met één dochter had ze zo’n goed contact gekregen. 

En voor herstel van de andere relaties bleef ze bidden.

Haar fouten deden haar nog steeds pijn, maar haar wanhoop was weg.
Er was hoop voor in de plaats gekomen, en dat was zo overweldigend.