‘Veilig …’

Zo’n zondagmiddag in de vroege jaren zestig,

dan ging alleen mijn vader naar de kerk,

de ware kerk, de synodaal-gereformeerde,

waar hij, diaken, voor de armen collecteerde.

Thuis was het mamma die de vroomheid regisseerde.

 

De stoelen gingen in een kring

en uit de blauwe Bundel 

zongen we 

van stromen zegening.

Nu, zoveel jaren later nog

kan die herinnering 

mijn hart verwarmen. 

Er ruiste rond ons een lief’lijke naam. 

We waren in veilige armen.