Vader zwaan

Heb je dat ook wel eens? Dat het kijken naar de natuur een onvergetelijke indruk op je achterlaat?

Ik ben in mijn gepensioneerde bestaan net als iedere andere pensionado druk, druk, druk. Anders hoor je er niet bij, toch?

Vandaag gunde ik mijzelf desondanks de drukte een herfstwandeling. Gewoon omdat ik het even niet druk wilde hebben.

Het was nevelig en de temperatuur was prima. De natuur lag onder een mysterieuze deken van lichtgrijze sluiers. Van de koeien waren alleen de koppen boven de mist zichtbaar. Het voelde sereen.

Vlak voor mij stak een zwanengezin over, wit opkomend uit de zachte, grijze mistdeken. De jongen waren groot, ze kleurden al wit. Ik telde er zes. Hulde aan het ouderpaar, dat zo goed voor hun zestal gezorgd had deze zomer! Alle zes in leven.

Op bijna dezelfde plek had ik dit voorjaar het zwanengezin al gespot. De jongen waren net uit het ei. Ze staken ook toen de weg over. In de verte kwam een vrachtwagen aanrijden. Ik wilde naar de chauffeur gebaren, maar dat was niet nodig.

Vader zwaan stond met zijn vleugels wijd uitgespreid midden op de weg, recht voor de aanstormende vrachtwagen, die pompend in de remmen ging. Het was een machtig gezicht: met zijn maximale spanwijdte, spierwit afstekend tegen het zwarte asfalt stond hij daar. Voor een vrachtwagen, honderden malen groter dan hijzelf. Zes jongen staken over, traag en zorgeloos achter hun moeder aan. Vader liet zijn vleugels zakken en sloot de rij. Twee grote en zes kleine plonzen in de sloot naast de weg lieten weten dat ‘operatie vrachtwagen’ geslaagd was.

Het loont soms om even niet zo druk te zijn! Deze les over onverschrokkenheid, moed en liefde in de natuur was zo indrukwekkend en had ik niet willen missen.