Uit het hart

Hun vriendschap duurde al meer dan 45 jaar. Wil en Andrea waren al vriendinnen vanaf de middelbare school.

Lief en leed hadden ze met elkaar gedeeld. Ze waren elkaars getuigen geweest bij hun huwelijken, ze waren elkaars raadgevers geweest bij de opvoeding van hun kinderen en ze waren nu allebei grootmoeder.

Ze konden samen zo diep zitten als het ging over het delen van hun emoties, ze hadden diepe geloofsgesprekken. En ze konden samen ook zo verschrikkelijk lachen.
Gewoon een heerlijke, unieke vriendschap.

Wil merkte dat Andrea het druk had de laatste tijd, het was lastig om een afspraak met haar te maken. Haar agenda zat vol. Ze had veel taken in het vrijwilligerswerk en besteedde veel tijd aan haar kleinkinderen.

Op de appjes die ze uitwisselden, kwam minder snel dan anders een antwoord. Al twee keer had Andrea een afspraak, die ze met Wil gemaakt had moeten afzeggen, vanwege al haar verplichtingen.

Toen kwam er een lange mail: Andrea zag geen basis meer voor het voortzetten van haar vriendschap met Wil. Ze vond dat ze uit elkaar gegroeid waren. Natuurlijk geen harde gevoelens, helemaal niet.

Wil was direct in de auto gestapt om te gaan praten, maar Andrea zag daar het nut niet van in. Ze wilde graag blijven terugkijken op al die mooie jaren samen, maar er was voor haar geen vervolg meer.

De klap die Wil kreeg was één van de zwaarste in haar leven. Ze had Andrea lief als haar zus, meer dan dat zelfs. Ze begreep er helemaal niets van. Haar beste vriendin, ook haar zus in het geloof.

Wil hoorde in gedachten de stem van haar oude moeder, die al jaren niet meer op deze aarde was.

Ze had ze vaak gezegd: ’Wil, uit de harten van Gods kinderen kun je vallen, maar uit het hart van God nooit!’

Het verdriet was niet minder, maar toch voelde Wil weer grond onder haar voeten, er was er Eén die haar echt nooit zou laten vallen!