Uit de doeken

Weet je dat het in doeken wikkelen van baby’s weer is herontdekt? Vroeger noemde men dat inbakeren; de kraamverzorgster (baker) wikkelde een baby in doeken, zodat het kleine mensje zich geborgen en rustig voelt.

Toen Jezus werd geboren, wikkelde zijn moeder Maria, Hem, haar eerstgeborene, in doeken. God, die mens werd vanaf het allerprilste begin, kreeg rust in de doeken. Het leven van Jezus hier op aarde is verre van rustig te noemen. Situaties en gebeurtenissen waarin Hij geconfronteerd werd met onbegrip, ongeloof en tegenstand. De onrust nam in de laatste jaren van Zijn leven alleen maar toe. Men verweet hem een onruststoker te zijn. Hij onderging de grootste vernederingen, met als climax de dood aan het kruis. En dan wordt het stil, doodstil.

Zijn lichaam wordt, als rouwgebruik, opnieuw in doeken gewikkeld. Op de derde dag na Zijn dood, vinden Jezus’ leerlingen lege doeken in Zijn graf. Jezus, God die mens werd, is opgestaan uit de dood. Hij overwon het kwaad en doorbrak de banden van de dood. Het kwaad, de dood, een realiteit waar we iedere dag mee te maken hebben. Je hoeft de krant of de sociale media maar te bekijken en je ziet haat, terreur, rampen, misbruik, liefdeloosheid, honger, ziekten, rouw en angst. Hoe kan dit ooit weer goed komen?

Met Pasen worden mijn ogen geopend: Hij leeft, zodat ik nooit meer hoef te sterven, maar eeuwig met Hem mag leven! Doeken zijn niet meer nodig voor de ultieme rust.