Thuisisolatie

85 jaar is ze en redelijk gezond, Nelie!  Ze heeft alleen wat last van haar longen, maar met medicatie is dat goed onder controle.

Ze heeft een heel groot verlies geleden, haar lieve man Freek is 8 jaar geleden overleden.

Haar drie kinderen en haar twaalf inmiddels grote kleinkinderen hebben altijd om haar heen gestaan, dagelijks.

De pijn van het verlies is er elke dag, maar de liefde van haar kinderen en kleinkinderen is altijd als een warme deken om haar heen!

En nu is de wereld is een paar dagen helemaal veranderd. Coronacrisis! 

Scholen dicht, restaurants dicht en het dringende advies aan ouderen om thuis te blijven.

De kinderen komen even niet meer, de kleinkinderen ook niet. Ze zijn allemaal zo bang dat ze Nelie besmetten en zo bang dat Nelie dat niet overleeft. De boodschappen worden twee keer per week voor haar deur gezet.

Nelie zit in een heel diep gat. De eenzaamheid grijnst haar aan, onoverkomelijk, weken en misschien zelfs maandenlang. 

De telefoon gaat. Het is iemand van de kerk.

De dame die belde vroeg of zij iets voor Nelie kon betekenen, en Nelie kon alleen maar huilen.

“Nelie,” zei ze: “we hebben toch de telefoon: je kinderen kunnen je elke dag even bellen en je kleinkinderen ook. En Nelie, wil je me alsjeblieft ook helpen, ik moet zoveel oudere en kwetsbare mensen bellen uit onze kerk, zou jij 5 adressen willen nemen en die om de dag bellen, gewoon om een bemoedigend praatje?’

Nelie veerde op. Ja, dat wilde ze wel, dat wilde ze heel graag.

De kamer leek lichter; Nelie keek naar de blauwe lucht buiten en haar lippen fluisterde: “Trouwe God, U zorgt, altijd, dank U wel!”