Terugveren is soms lastig, maar de moeite waard

Als je er al helemaal doorheen zit en dan krijg je ook nog eens een extra duw naar beneden van iemand waarvan je het niet verwacht, is terugveren soms heel lastig. Ken je dat gevoel, dat gevoel dat Keet ook ervaarde?

Ja, daar was hij! Onze Joep! Het was heel spannend geweest, met 8 pond aan het zuurstof in de couveuse en er was ook een maagspoeling nodig voor het vuil in zijn kleine lijf. Mama was zo stuk na de spoedkeizersnee, dat ze nauwelijks energie had om te praten.

De twee grote zussen van 4 en 7 mochten op kousenvoetjes, fluisterend en wel, toch heel eventjes om het hoekje kijken in de ziekenhuiskamer. Heel kort maar!

Diep onder de indruk van de bijzondere sfeer, maar met stralende gezichten zaten ze op de terugweg op de achterbank van de auto van opa en oma. Ze hielden elkaars handen vast. Ze sliepen die nacht bij opa en oma. 

Onder het avondeten brak opa even de toch wat bedrukt blijde sfeer. “Joepie de poepie is geboren”, zei hij! Keet van vier deed haar armen over elkaar en haar blik werd heel donker. “Dat is echt niet leuk, opa”, was het enige wat ze op dat moment zei.

Kleine Keet stond de volgende ochtend met haar rugtas op en jas aan klaar om naar school gebracht te worden. Ze deed de buitendeur zachtjes open en zei, zonder omkijken, tegen haar opa : “Jan-poep, ga je mee?”

Het was de allereerste keer in haar leven dat zij haar opa bij zijn voornaam noemde.

En die Joep, die had ook geluk zeg! Hij had na één kennismaking het hart van zijn grote zus verovert. Zij zou hem beschermen, zoveel als zij kon!