Taart voor Roos Neil

Roos was verpleegkundige, goed in haar vak en zeer gewaardeerd door haar patiënten en haar leidinggevenden.

Het contact met haar collega’s was echter lastig. Roos was vriendelijk, beleefd, maar uiterst afstandelijk. Niemand van haar collega’s kreeg echt contact met haar.

Roos wist allemaal wel hoe het kwam. Als baby was ze afgestaan door haar natuurlijke moeder. Ze was ter wereld gekomen in een Engels tehuis voor baby’s van ongehuwde Nederlandse moeders.

Ze was opgegroeid in Engeland, in een oud, aristocratisch Engels gezin. Als klein kind had ze al geweten dat ze niet door een natuurlijke geboorte bij haar familie hoorde. En dat had eenzaam en onbegrepen gemaakt. Ze voelde zich getolereerd en niet geaccepteerd. Een kind van liefdadigheid in plaats van een kind van daadwerkelijke liefde.

Ze was nog maar net twintig toen ze naar Nederland ging, in de hoop daar een beter gevoel van thuiszijn te hebben. Haar natuurlijke moeder had ze niet durven zoeken, uit angst voor nieuwe teleurstellingen. 

De taal was in het begin een grote barrière geweest, maar het Nederlands had ze onder de knie gekregen. De waardering van haar patiënten gaf haar levensvreugde. Ze stabiliseerde langzaam.

Sinds een paar weken was er een nieuwe collega in het team: Miranda. Klein, watervlug en rond.

Ze had direct bij haar komst verteld dat ze geadopteerd was uit Colombia en door een warm, christelijk ouderpaar. 

Roos had grote afstand van Miranda genomen. Dit kwam veel te dichtbij.

Het was koffiepauze. Het was een drukke dag, met veel nieuwe patiënten. Miranda kwam binnen met een grote taart: “Bezorgd van een patiënt, voor Roos Neil,” zei ze .

“Ben jij soms ook geadopteerd?” vroeg ze, “met die Engelse achternaam?”

Roos kreeg het heet, koud en werd trillerig.

Ze voelde Miranda’s arm om zich heen.

“Net als ik hé? Ik dacht het eigenlijk al weken! We moeten snel een keer na werktijd samen praten. Ik denk dat wij elkaar heel veel te vertellen hebben.”

Roos voelde langzaam een ijzeren last van zich afglijden…