Steuntje in de rug

Ik zoef omhoog, een brede grijns verschijnt op mijn gezicht. Waar ik eerder een flink tandje moest bijzetten om boven te komen, kost het nu geen enkele moeite. Sterker nog, ik zweef gewoon omhoog. 🙂 Wat een heerlijk gevoel!

Sinds kort ben ik trotse eigenaar van een elektrische fiets. Gekregen, zomaar, van een lieve tante die zichzelf er niet meer op zag fietsen. En wat ben ik er blij mee!

Zo’n fiets geeft je letterlijk een duwtje in de rug. Voor mij een uitkomst als ik wat langere afstanden wil fietsen, als er een harde wind staat – of gewoon als ik even zin heb om op dat zwarte knopje te drukken 😉

Een duwtje in de rug, hebben we dat allemaal op z’n tijd niet even nodig?
Even geen weerstand en geen tegenwind, maar iets of iemand wat je vooruit duwt. Je hoeft zelf niets te doen, je gaat gewoon!

Wie of wat geeft jou dat duwtje de goede kant op? Een welgemeend compliment van iemand? Een financiële meevaller? Een arm om je heen, of dat blije gezicht als je iemand hebt geholpen?

Van mijn fysio ‘mag’ ik ‘m niet altijd gebruiken, daar wordt mijn conditie namelijk niet heel veel beter van. Maar soms… als ik dat duwtje éven nodig heb?

Dan druk ik op dat kleine zwarte knopje.

En dan… lach ik!