Standvastigheid

Weet je dat de standvastigheid van de knotwilg mij aanspreekt? Tijdens het wandelen langs sloten zie ik ze vaak staan. Die dikke, soms helemaal scheef hangende, met knobbels bedekte bomen. Het zijn vaak ook oude bomen. Ze kunnen wel 100 jaar oud worden, als ze regelmatig worden gesnoeid oftewel geknot. Want daar komt hun naam vandaan. Het zijn eigenlijk gewone wilgen, die al na een paar jaar kort zijn afgezaagd. En daarna worden, iedere 3 tot 6 jaar, de nieuw uitgelopen takken weggesnoeid. De verdikking en de basis van de uitlopers vormen de knot. Zo worden ze steeds sterker en verstevigen met hun wortels de oevers van de sloten.

Ze lijken onwankelbaar en kunnen tegen een stootje. Want het lijkt me best pijnlijk dat knotten. En toch groeien er steeds weer nieuwe takken aan de knot. Wat een doorzetters; een toonbeeld van standvastigheid.

In ieder mensenleven gebeuren er pijnlijke dingen. Soms al heel jong, in je kinderjaren, kun je met grote veranderingen te maken krijgen. Je groeit verder op en je ervaart tegenslagen. Het staande blijven en doorzetten, laat zien wat een veerkracht je als mens hebt. Dat vergeet ik weleens, en jij?

Het zien en bekijken van een knotwilg bepaalt me er bij, dat ik tot meer in staat ben dan ik vaak denk.