Sound of silence

Stilte, het kan een zegen zijn. Geen achtergrondgeluiden, geen muzak, niet het onophoudelijke gebrom van de eindeloze verkeersstroom op de dichtstbijzijnde snelweg. 

Steeds vaker vragen kerkgangers of er in de liturgie niet wat meer stilte ingelast kan worden. Even geen woordenbrij van gezangen, lezingen, gedichten, preken en gebeden. “Gewoon” een tijdlang stil zijn. Om tot jezelf komen, of tot een gebed, een dankzegging of een stille klacht. Maar hoe dan ook, ruimte die niet met andermans woorden gevuld wordt! 

Wat een wijsheid, dat Joodse rouwgebruik, dat bezoekers aan een rouwende verplicht om tot nader orde hun mond te houden! Maar stilte kan ook beklemmend zijn. Zwaar van droefheid, zwaar van vragen, zwaar van wanhoop. Het kan je letterlijk de adem benemen. 

Wat is het dan verleidelijk om die stilte voortijdig te breken, de spanning te verminderen door iets te zeggen dat wil troosten, opbeuren, relativeren misschien. Maar vaak komen we dan niet verder dan clichés. 

De vrienden van Job sloegen flater na flater in hun poging, verband tussen God en Job’s lijden te zien. Dat was bijna het einde van de vriendschap! Maar voorheen waren ze kostbaar voor Job, door een week lang zijn zwijgen te verduren en solidair met hem stil in zak en as zaten! Zo kun je zonder woorden heel veel zeggen!