Schoolplein

Ik zie een plaatje voor me van een schoolplein, met allemaal spelende kinderen. Nog geen weet van wat zich afspeelt in de wereld erbuiten. Ze bevinden zich binnen de veiligheid van de vier grenzen van het schoolplein.

De één rent enthousiast naar buiten en weet al precies wat ie gaat doen. De ander loopt wat rustiger, kijkt wat er allemaal te doen is en sluit ergens bij aan. Soms wil je wel meedoen, maar mag het niet. Of word je niet gezien terwijl je er wel gewoon bent. Vriendschappen worden gemaakt, soms zelfs voor het leven. De trots die je voelt als je een taak krijgt. Alles komt voorbij, is het niet nét als in het grote-mensen-leven, maar dan in het ieniemienie klein?

Mijn kleine meisje (inmiddels al 17) gaat voor 8 maanden naar Engeland, werken als au pair. 

Ze verlaat de veilige grenzen van haar huis, haar familie en haar land. En gaat het avontuur tegemoet!

Gelukkig weet ik het nog goed; het gevoel van vrijheid wanneer ik van het schoolplein af mocht om een boodschap te doen voor de meester. De grens over en de onbekende wereld in. Hij vertrouwde het me blijkbaar toe, hij wist dat ik het kon.

En net zo, op die manier – laat ik mijn dochter gaan.

Ze kan het. Ze is er klaar voor.