Schilderij

Een winterse namiddag

en alles grijs en vaal

‘k Zie grauwe wolkenflarden

bomen dor en kaal

 

Ik voel me wat verloren

de wereld wordt zo klein

zo’n dag, geheel verstoken

van wat zonneschijn

 

De bomen: silhouetten

die reiken naar de lucht

als ranke, sterke torens

voor geen kou beducht!

 

De eerste vlokken vallen

Steeds weer een mooi gezicht

Die zachte winterdeken

pril en vederlicht

 

De sneeuw, zij dempt mijn stappen

Vervormt hier elk geluid

Je voelt de felle koude

tint’len op je huid

 

Na al het grauwe, grijze

zo’n zilverwitte glans

‘k Loop door een sprookjeswereld

ja, zo lijkt ’t althans

 

En ‘k wil het wel bekennen:

Opnieuw ontroert het mij

dit winterse gebeuren

als Gods schilderij!