Rimpelig

Het meisje voelt voorzichtig met haar kleine vingertjes aan het gezicht van haar oma en vraagt: ‘Hoe komt het dat jouw gezicht niet glad is, net als die van mij?’ Haar oma glimlacht en begint te vertellen: 

‘Als je wordt geboren, is je gezicht helemaal mooi glad. Maar als je ouder wordt, maak je een heleboel dingen mee; mooie avonturen, maar ook moeilijke en verdrietige dingen. Iedere keer als je iets belangrijks meemaakt, krijg je er weer een rimpeltje bij. Kijk, hier is een rimpel omdat ik mij zorgen maakte toen jouw mama vroeger heel ziek is geweest. Deze rimpels kreeg ik toen ik heel verdrietig was toen opa overleed, ik moest steeds zo huilen. Tussen mijn wenkbrauwen zit een rimpel omdat ik een tijdje heel boos was op iemand die erg oneerlijk tegen mij deed. En ook nog rimpels uit de periode dat ik veel te druk was. Een rimpel omdat ik steeds zoveel pijn had na het auto-ongeluk. En zie je al die rimpeltjes rond mijn mond? Dat komt omdat ik mijn hele leven zoveel mooie liedjes heb gezongen. En omdat ik gezellig gekletst heb met iedereen. Hier bij mijn ogen zitten de meeste rimpeltjes omdat ik zo vaak blij was en zoveel moest lachen om grappige en mooie dingen. Ja kind, die rimpels, die krijg je vanzelf. Dat geeft niet, ieder rimpeltje heeft een eigen verhaal. Het betekent dat ik geleefd heb!’

‘Ik vind jouw rimpels heel mooi, oma’, zegt het meisje. 

Haar oma glimlacht. ‘Ik ook kind, ik ook…’