Poëzie-album

Herinner je je nog de poëzie-albums? Mooi versierde schrijfboekjes, waarin de mensen om je heen een gedichtje of versje speciaal voor jou schreven. Wensen, levenslessen die men aan je door wilde geven. Glimmende plaatjes, besprenkeld met glitter of zelfgemaakte tekeningen maakten het compleet. Het was alleen iets voor meisjes als ik het me goed herinner. Terwijl vaders en opa’s er wel in schreven. Heb jij vroeger in een poëzie-album geschreven of had je er zelf één?

Ik heb mijn poëzie-album altijd bewaard en kom het soms tegen als ik de zolder opruim. De stukjes die geschreven zijn door geliefden die al zijn overleden, raken me. Zoals die van mijn Opa, geboren in 1901. Hij was binnenschipper en voer al heel jong, alleen met zijn broers en zussen op een schip. Hij leerde geen schrijven en lezen, hij was analfabeet. Toen hij met m’n Oma trouwde heeft zij hem dat geleerd. Toch heeft hij in mijn poëzie-album geschreven. Zijn handschrift is bijzonder, oude krulletters, niet altijd recht en zinnen die doorlopen. Maar je ziet dat hij enorm z’n best heeft gedaan om iets in mijn (zijn enige kleindochter) poëzie-album te schrijven. En weet je wat hij schreef?

Hoe hard de stormen woeden,
hoe hoog de golven staan
zij die op God vertrouwen,
zullen nooit vergaan.

Eén van de krachtigste bemoedigingen die ik in mijn leven ontving!