Plus tien

Myrthe was een vrolijke, peuter. Bijdehand: ze praatte al volle zinnen voor haar tweede jaar. Ze kende zelfs al kleuren toen ze tweeënhalf was. “Ons zonnetje”, zeiden haar trotse ouders Martin en Els.

In één ding was ze anders dan andere peuters, ze liep altijd met haar hoofdje een beetje schuin achterover en ze viel vaak.

Martin zei dat Els er toch eens met de dokter op het consultatiebureau over moest praten. Els deed dat en de dokter verwees Myrthe na wat testjes naar de oogarts.

De oogarts was snel klaar. Uw dochter ziet maar 5%, maar met een goede bril is dat te verhelpen en ziet zij als ieder ander.

Het was even schrikken, maar de arts had hen ook gerustgesteld.

De bril was klaar en Els ging hem samen met de kleine Myrthe ophalen. De opticien zette Myrthe haar brilletje op en het kind begon te juichen, ze zag wat ze nog nooit gezien had. Haar kleine vingers wezen, daar, daar…

Els keek naar haar prachtige dochter. 

Wat een dikke bril, jampotglazen, afschuwelijk. Plus tien zag er dus zo uit. En haar ene oogje trok ook nog een beetje scheel naar binnen, wat enorm vergroot werd door die verschrikkelijke glazen.

Els slikte. 

De opticien zag het: “Mooier kunnen we het niet maken mevrouw,’’ zei hij,” maar op haar zestiende kan ze al aan de contactlenzen, hoor.”

Nog veertien jaar… Schele! Brillenheks! Blinde Vink! Els hoorde de andere kinderen al joelen.

Met lood in haar schoenen liep ze achter de buggy, waar haar juichende dochter de wereld voor het eerst goed zag en die zeer enthousiast begroette.

Wat zou Martin zeggen? 

Martin keek toen ze thuiskwamen naar zijn opgetogen dochter, die naar de zonneschermen aan de overkant van de straat wees: “Oranje ramen, papa.”

Ze had dat dus nog nooit gezien.

“O, Els,”  zei hij: “ Stop met huilen, en wees blij dat er brillen zijn in dit land en dat Myrthe net zoveel kan zien als wij!”