Parallellen

Donk’re wolken trekken samen
En de wind die wakkert aan
‘k Hoor van hier een enk’le tak
tegen deur en ramen slaan
Kijk die hoge populieren
zelfs wat door de wind gebukt
En hun blaadjes, één voor één
van de takken afgerukt
Warme kleuren, die vervagen
maken plaats voor nevelig grijs
Ook de regen valt nu neer
rustig nog en drupsgewijs
En dan zie ik parallellen
laat ik mijn gedachten gaan
hoe er ook eens in mijn leven
donk’re tijden zijn ontstaan
Alles scheen bewolkt, verduisterd
Daarbij ook nog tegenwind
En dan voelt het echt alsof je
nergens enig houvast vindt

Maar … God droeg mij door het duister
en daar, waar ik geen licht meer zag
schonk Hij mij toch weer het wonder
van een stralend, nieuwe dag!