Oefenen in het ziekenhuis

In mijn meer dan zestig levensjaren heb ik tot nog toe heel weinig met dokters en ziekenhuizen te maken gehad. Hoogstens te fanatieke sportieve inzet of mijn onhandigheid bij het klussen bracht me nog wel eens bij de Eerste Hulp. Maar tot voor kort zag ik mijn huisdokter alleen in de supermarkt. 

Intussen heb ik een week lang ziekenhuisopname achter de rug. En in die week, noodgedwongen aan bed en infuus gekluisterd, heb ik veel geleerd. Natuurlijk, ik moest wel, er viel even niets zelf te regelen of op te lossen. Maar voor mij betekende het ook, dat ik niet wilde denken dat ik nu ineens het centrum van het universum was geworden, omdat dit mij overkwam. Anders gezegd: betrokken blijven op je omgeving, in casu mijn lotgenoten op zaal en afdeling. En dan ontvang je veel! 

Daarnaast werd het vooral een oefening in dankbaarheid. Het is ontroerend om te ervaren hoeveel mensen, beroepsmatig of als vrijwilliger, hun bijdrage leveren in zo’n enorme zorginstelling. Hun CAO kan daarbij nauwelijks als prikkel gelden, de motivatie komt van binnen uit. Hier werken mensen die van mensen houden en dat ontroerde me. Daarom heb ik de handelingen aan mijn lijf niet alleen maar geduldig ondergaan, maar de mensen ook steeds bedankt voor hun zorgvuldige, zorgzame en professionele manier van werken. 

Mijn ziekenhuiservaring werd voor mij – tegen wil en dank – ook een eerste oefening in wat wellicht ooit onvermijdelijk kan worden in een mensenleven, dus ook in het mijne: leren aanvaarden dat je niet meer zonder zorg kunt. Dat je voor talrijke kleine dagelijkse lijfelijke en huishoudelijke dingen de steun van een jong en gezond iemand nodig hebt. Aan dat vooruitzicht moet ik eigenlijk nog niet denken. Maar het is goed te weten dat die zorg er ook is. En zo gaf mijn weekje op afdeling M3 me het nodige te denken en te danken!