Nooit te oud

Als kind was hij opgevoed in een warm, gelovig gezin, Nico. Direct toen hij het huis uit was, had hij met het geloof gebroken. Hij had er niets mee.

Zijn ouders hadden het er moeilijk mee gehad. Zijn moeder had haar stille tranen niet altijd kunnen verbergen. Maar Nico wilde er niet over praten. Zijn ouders hadden tot hun dood toe elke dag voor hem gebeden.

Nico ging nog wel eens naar een orgelconcert. Hij hield van die muziek en hoorde vaak liederen die thuis tijdens zijn jeugd gezongen werden. Het gaf hem altijd een gevoel van heimwee, naar zijn ouders, en ook een stil heimwee naar het geloof dat hun houvast was geweest. Hij kon niet verhinderen dat een lied nog wel eens dagen doorklonk in zijn hoofd. 

En toen kreeg Nico, 74 jaar oud, een heel ernstige boodschap. Er was een vorm van kanker geconstateerd die niet te genezen was. De artsen zeiden dat het een kwestie was van weken, hooguit maanden.

Het eerste was Nico dacht is: ‘Ik wilde dat ik de steun had, die mijn ouders altijd hadden aan hun God. Maar ik heb ervoor gekozen om zonder God te leven, dus zal ik ook wel zonder God moeten sterven.’

Bij die gedachte vervulde een oneindige droefheid zijn hart. 

Hij merkte dat hij zijn handen vouwde, zijn ogen sloot en tot de God van Wie hij zoveel gehoord had in zijn kinderjaren bad. Hij vroeg of hij ook bij die God mocht horen, zo in de laatste fase van zijn leven.

En Nico ging ervaren dat het nog kon, hij ging de Bijbel weer lezen en las het verhaal van Jezus die vertelde dat iedereen die in Zijn wijngaard kwam werken, of dat nu vanaf de vroege ochtend was of pas op het laatste uur van de dag, evenveel loon van Hem kreeg: genadeloon. De liederen die hij tijdens de orgelconcerten had gehoord, kregen nieuwe inhoud voor Nico.

Nico leerde die boodschap van genade begrijpen en zijn ziekbed, dat zijn sterfbed werd was één groot getuigenis over zijn God, bij Wie je altijd komen mag, hoe jong of hoe oud je ook bent.