Nooit alleen

Normaal gesproken is dit een heel rustig plekje in het bos, waar ik juist even helemaal alleen ben met mijn gedachten en met God. Ik wandel dan letterlijk en figuurlijk een tijdje met Hem op en we sparren over het leven en genieten van elkaars nabijheid. Op deze zonnige, zachte herfstdag kom ik veel wandelende stelletjes tegen. Een ouder echtpaar, een verliefd stelletje, een gezin met drie stuiterende kinderen, een groepje fanatieke nordic walkers… Zij zijn in gezelschap van iemand en zo op het eerste gezicht loop ik daar alleen.

Maar de werkelijkheid ís en voelt anders. Ik voel mij gezien en geliefd door God en ik weet dat Hij graag met mij meedenkt. Het betekent niet dat ik mij nooit eenzaam voel. Iedereen heeft weleens het gevoel heeft dat hij er alleen voor staat. Voor mij is dat vaak wanneer ik krampachtig de controle wil houden in periodes dat ik veel te druk ben. Of als ik stress ervaar wanneer er moeilijke dingen op mij afkomen. Ik krijg dan het gevoel dat ik het in mijn eentje zo snel mogelijk moet oplossen.

Op zulke momenten vergeet ik weleens dat er Iemand bij mij is die mij wil helpen en mij de weg wil wijzen. Een wijze God die volledig in control is.

En met Hem wandel ik vandaag. Ik vraag Hem of Hij mij aan mijn jasje wil trekken als ik weer eens doordraaf en denk dat alles van mij afhangt. 

Dankbaar vervolg ik mijn weg door het bos.

 

U bent voor mij en achter mij,
U bent om mij heen.
Uw hand houdt me vast.
Ik vind het een wonder dat U mij zo goed kent…

Psalm 139:5,6