Mijn beste tijd moet nog komen!

Veel had hij in zijn leven bereikt, heel veel! Hij was zoveel mensen tot steun geweest, hij werd gerespecteerd en was een bekend man geweest.

Rinus was er dankbaar voor, het was een blij omzien naar zijn vroegere jaren.

Toch deed het ook pijn dat alles gewoon voorbij was. Dat hij niet meer kon wat hij altijd gekund had. Dat zij er niet meer waren die hem zo lief waren. Dat hij niet meer werd herkend. Het was alsof alleen hij nog wist wie hij geweest was.

Herken je die pijn van Rinus?

De oude Rinus was in zijn leven een succesvol predikant geweest. Gevierd! Zijn diensten zaten altijd bomvol. Tijd voor een huwelijk en een gezin had hij zich niet gegund, zijn gemeente was zijn gezin, altijd kon iedereen een beroep op hem doen. Dag en nacht.

Rinus had een prachtige leeftijd bereikt, vandaag werd hij 93. Het was dus zijn verjaardag en dat zou een blijde dag moeten zijn, toch?

Nu zat hij daar, in de huiskamer van het verzorgingshuis. Om half elf zou er voor hem gezongen worden door het personeel en er was iets lekkers bij de koffie voor alle huiskamerbewoners. Hij had zijn nette pak aan zijn mooiste das om, speciaal voor vandaag.

Het prikte achter zijn ogen. Rinus knipperde zo hard als hij kon, maar kon niet voorkomen dat een stille traan een zilveren rouwspoor trok op zijn roodgerimpelde wang.

Ineens voelde Hij een hand op zijn rug. “Ach, je hebt je beste tijd gehad hé?” zei de zuster tegen hem. Ze aaide liefdevol over zijn wang.

Rinus veerde overeind, een glimlach trok over zijn gezicht, zijn vinger wees bevend naar boven. “Nee, zuster”, zei hij, “ mijn beste tijd. die moet nog gaan komen!””

En hij straalde, wat een mooi vooruitzicht, wat een heerlijk begin van zijn verjaardag!