Meditatio mortis

Tegen wil en dank,

want er valt volop te leven,

moet ik er vaak aan denken

hoe het zijn zal als 

ik achter adem ben. 

Hoe zij die nabestaanden heten

verder leven zonder mij.

Hoe ze daaraan wennen zullen,

me eventjes vergeten soms

dat mag van mij 

maar dan ineens weer moeten huilen

bij een foto,

of een verhaaltje

over wat ik altijd deed en zei.

En nog zoiets, hoe is het aan de overkant?

Zal ik hen missen die ik achterliet?

Zal ik herkennen die me- dikwijls

veel te vroeg – zijn voorgegaan? 

Zijn ze er allemaal?

Of is er niemand meer, 

wordt alles stil, zelfs ik?