Meditatio mortis
Start | Meditatio mortis
Tegen wil en dank,
want er valt volop te leven,
moet ik er vaak aan denken
hoe het zijn zal als
ik achter adem ben.
Hoe zij die nabestaanden heten
verder leven zonder mij.
Hoe ze daaraan wennen zullen,
me eventjes vergeten soms
dat mag van mij
maar dan ineens weer moeten huilen
bij een foto,
of een verhaaltje
over wat ik altijd deed en zei.
En nog zoiets, hoe is het aan de overkant?
Zal ik hen missen die ik achterliet?
Zal ik herkennen die me- dikwijls
veel te vroeg – zijn voorgegaan?
Zijn ze er allemaal?
Of is er niemand meer,
wordt alles stil, zelfs ik?
Een mooie dag!