Liefde

Drie jaar geleden was het begonnen. Hannie werd vergeetachtig en in korte tijd nam die vergeetachtigheid ernstige vormen aan. Hannie werd om het minste of geringste boos, erg boos zelfs. Ze kon de weg buiten niet meer alleen vinden en ook douchen en aankleden werd moeilijk voor haar.

Er werd dagbesteding geregeld voor twee dagen in de week.
Kees, haar man, had even wat tijd voor zichzelf. Een Hannie leek het ook naar haar zin te hebben.

En nu na drie lange en steeds moeilijker wordende jaren, was het zover.

Kees kon het niet meer aan om voor Hannie te zorgen. Hij liep er al weken mee. Hij durfde het niet bespreekbaar te maken. Hij schaamde zich en voelde zich schuldig. Hij kon niet meer zorgen voor Hannie, zijn lief, met wie hij al meer dan vijftig jaar zijn leven had gedeeld.

Het was maandag en Kees bracht Hannie naar het verzorgingshuis voor haar dagbesteding.

“Gaat het nog wel, mijnheer?” vroeg één van de zusters aan Kees.
Kees knikte, maar hij voelde een steen in zijn maag.

De zuster vroeg hem even met haar mee te gaan. “Mijnheer, we moeten eens praten, we zien dat Hannie achteruitgaat en we zien ook hoe zwaar het voor u is.”

De zuster, die zijn benauwde blik zag, legde een hand op zijn arm en zei: “We hebben zoveel respect voor u, u doet zoveel voor Hannie. Maar als u instort, hoe moet het dan met haar? We kunnen u ondersteunen met zorg, precies zoveel als u zelf wilt. En wat het belangrijkste is: u kunt elke dag bij haar zijn, net zoveel als u wilt.”

Kees ontspande. Een grote golf van opluchting overspoelde hem. Ja, zo kon hij toch elke dag liefdevol voor zijn Hannie zijn.

“Dank u wel, Vader”, zuchtten zijn lippen en zijn hart.