Lesje in loslaten

Kun jij erin berusten dat je anderen letterlijk op afstand moet houden in deze Coronatijd? Ik vind dat lastig. Ik houd van dat sociale. Even een praatje met een bekende in een winkel. Een knuffel van mijn vriendinnen als we elkaar ontmoeten. Ik ben ook zo’n type dat snel even een hand op iemands arm legt als hij of zij iets persoonlijks vertelt. En nu? Verplicht anderhalve meter afstand houden, heel moeilijk vind ik dat.

Ik begrijp maar al te goed waar dit goed voor is. We moeten in deze tijd op een nieuwe manier rekening met elkaar houden. Ons uiterste best doen om iedereen gezond te houden. Er met elkaar voor zorgen dat mensen in de gezondheidszorg hun werk goed kunnen blijven uitoefenen. Daar doe ik van harte aan mee. 

Maar ik heb wel een lesje ‘loslaten’ te leren. Laatst las ik ergens het volgende: ‘Loslaten betekent niet opgeven, maar accepteren dat sommige dingen niet zo kunnen zijn.’ En dat raakte mij. Ik mag loslaten dat dingen momenteel anders gaan dan ik zelf wens. Maar ik houd vol, zodat we met elkaar sterk door deze periode gaan.

Loslaten wil zeggen dat je alles uit je handen laat vallen wat je krampachtig vasthoudt. Dan zijn die handen ineens vrij om nieuwe dingen te ontvangen. Vrij om nieuwe dingen op te pakken. Vrij om ze te vouwen en te danken voor dat wat er wél is en te bidden om nabijheid van God in tijden van afstand tot mensen.