Leren fietsen

Onze kids leerden ieder op hun eigen manier fietsen.

De oudste deed het volgens de boekjes. Eerst een driewieler, vervolgens een fiets met zijwieltjes, die er na een tijdje werden afgeschroefd. Wij, als ouders, renden er een poosje achteraan, ook goed voor onze conditie, en de klus was geklaard: onze zoon kon fietsen om het vervolgens nooit meer af te leren.

Onze dochter wilde persé haar zijwieltjes van haar fiets geschroefd, zodra ze zag wat haar grote broer kon. Hoe we haar ook aan het peuterverstand probeerden te peuteren dat ze daar nog véél te klein voor was, de wieltjes móésten en zóúden eraf! Na een halve dag peutergedrein is mijn man gezwicht (iets met dochters en vaders) en schroefde de wieltjes eraf. En wat bleek? Ze stapte op haar fietsje en croste moeiteloos weg, nog geen drie jaar oud. Ze zwabberde en viel niet één keer en we hoefden ook niet achter haar aan te rennen. Ze deed haar grote broer na en ze kon het gewoon! 

Haar tweelingzus keek het tafereel eens aan en besloot dat dit voor haar nog een brug te ver was. Nog een heel jaar lang heeft ze heel tevreden met haar fiets met zijwieltjes naast haar crossende zusje gereden, totdat ook zij eraan toe was om het te proberen. En na wat oefening lukte het ook haar om niet om te vallen zonder zijwieltjes.

Wij hebben gezien dat ieder kind op zijn of haar eigen tijd toe is aan dingen. En dat is helemaal prima. Ieder kind gaat een eigen weg, niet één optie is de beste, het mag en kan allemaal.

Ik denk dat God ook naar zijn kinderen kijkt op die manier. Iedereen leert op zijn eigen manier omgaan met het leven. De ene weg is niet beter dan de andere. God gaat zijn weg met iedereen en iedereen mag op zijn eigen manier een weg met God gaan. God kijkt naar je hart. Als het daar goed zit, ís het ook goed!

 

… Wat je van buiten ziet, is niet belangrijk. Daar kijken mensen altijd het eerst naar, maar Ik (God) let erop hoe een mens van binnen is.

1 Samuel 16:7