Ken je het gevoel van Marlies?

Soms kun je je zo alleen voelen. Dat gevoel van diepe eenzaamheid kun je mee naar buiten nemen, naar de winkels en je kunt het zelfs hebben in een zaal met honderden mensen. Ken je het gevoel van Marlies?

Het was druk op het jaarlijkse congres voor blinden en slechtzienden. Er hing een fijne sfeer: de mensen kenden elkaar wel, na al die jaren! 

De rood-witte stokken, zo behulpzaam bij het lopen, kleurden de ruimte en de geleidehonden bewezen dat ze voor hun taak stonden. Niemand viel, niemand liep tegen de ander op. Lotgenoten: ze hoefden aan niemand niet uit te leggen hoe ingewikkeld hun bestaan was.

Marlies was er voor het eerst, ze zat in een hoekje van de grote zaal. Haar wereld was in twee maanden tijd compleet ingestort. Nog geen zestig en ze zag in twee maanden tijd bijna niets meer. Ze was haar baan verloren. Haar echtgenoot kon niet verder met een blinde als vrouw. Ze was net verhuisd. Hij had haar nog geholpen met de verbouwing en de verhuizing, dat dan weer wel.

Thijs schoof naast haar. Hij zag al jaren niets meer.

Ze raakten in gesprek. Over de moeite van het leven, maar: daar stopte het niet.

Thijs was zo van muziek gaan houden, sinds hij niet meer zag, Thijs kon zo genieten van de geuren en geluiden van de natuur. Van de smaak van zijn eten. Thijs was lotgenotencoach geworden aan de telefoon: elke week belde er een tiental mensen die net de diagnose slechtziend hadden gekregen en hem om raad vroegen. En… liefdevol legde Thijs zijn hand op de kop van Tommie, zijn geleidehond en zei: “als ik mijn zegeningen tel, tel ik Tommie altijd mee!

Op haar evaluatieformulier schreef Marlies dat zij die dag parels op haar grindpad had gekregen en dat zij ook wel telefooncoach wilde worden. En zo’n lieve hond… ach wie weet.