Janny en Janna

Janny en Janna, ze waren al vriendinnen vanaf de lagere school. Beiden zijn ze nu vijfentachtig en beiden zijn ze hun geliefde man kort geleden verloren. 

Veel hadden ze meegemaakt: de mooie maar ook de verdrietige kant van het leven kenden ze zo goed. Ze hadden elkaar ooit meer dan veertig jaar uit het oog verloren en nu woonden ze weer in hetzelfde complex voor ouderen.

Vaak zochten ze elkaar op. Onder het genot van een kopje koffie spraken ze samen over het lange en veelbewogen leven dat achter hen lag. Over hun kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Over de verliezen van dierbaren die ze geleden hadden in het leven. Over hun mooie herinneringen. Samen konden ze lachen, huilen en gewoon in harmonie stil zijn.

Het was een warme dag, ze zaten samen op het balkon van Janna’s aanleunwoning.
Ze hadden het over hun uiterlijk. Vroeger waren ze beiden knappe meiden geweest, de jongens die liepen achter hen aan…

En nu: vroegen ze wel eens aan elkaar: wie heeft toch de meest rimpels, wie de meeste bruine vlekken op de handen en wie de meeste witte vlekken op de benen? Wie zou het meeste dikke blauwe spataders hebben? Hun mooie witte haar werd op plekken ook dunner en bij beiden waren veel tanden en kiezen vervangen door een plaatje, dat overigens prima hielp om te kunnen eten maar nooit echt wende.

Soms konden ze er samen om glimlachen: het was immers een zegen dat ze zo’n hoge leeftijd hadden mogen bereiken in relatieve gezondheid. Vandaag was het anders. Janna was een beetje somber. 

Eigenlijk is ieder nieuw vlekje een stukje afbraak, een stukje dichter bij het graf. Dit is nog maar de buitenkant, hoe zou het er van binnen wel niet uitzien? Degeneratie heet dat met een officiële medische term. Ze vond het lastig.

Ze keken elkaar aan, Janny en Janna.
Beiden wisten door genade waar zij naar toe mochten gaan na hun sterven. Naar hun God Die ze zo liefhadden.

De blik naar elkaar was genoeg, ze begrepen elkaar zonder woorden en de glimlach op hun beider gezicht brak door.