Ik heet Henk

Van Slooten had een hoge leeftijd bereikt: 89 jaar! Hij keek terug op een goed leven.

Negen jaar geleden had hij de diagnose Parkinson gekregen. Toen nam hij dit dappere besluit: “Ik ben tachtig jaar gezond geweest, ik ga niet klagen. God heeft mij altijd het goede gegeven, dat laatste stukje van mijn leven blijf ik dankbaar. Ik vraag Hem kracht om deze ziekte te dragen.”

In de negen jaar die er volgden verloor Henk veel mensen. Al zijn broers en zussen, zijn buren en zijn vrienden uit de kerk. Hij had soms twee begrafenissen per week. En toen was daar het grootste verlies van zijn leven. Zijn geliefde vrouw Janny overleed heel plotseling aan een herseninfarct. 

Zijn hele generatie stierf langzaam weg.

Van Slooten ging naar een verzorgingshuis. Zijn kinderen bezochten hun Pa elke week en de zusters waren lief voor hem. ”Mijnheer van Sloten, kan ik nog iets voor u doen?”, vroegen ze elke dag een paar keer. Hij had niets nodig, zijn leven was goed geweest en deze moeilijke tijd probeerde hij te dragen.

Op een ochtend zag de zuster dat Van Slooten stilletjes gehuild had. “Mijnheer van Slooten, wat is er?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze door zijn haar streek.

“Ik heet Henk, dat is mijn naam”, zei meneer van Slooten, “maar niemand heeft mij de afgelopen jaren zo genoemd.”

Het was die dag donderdag en dan kwam zijn vrijwilligersmaatje. Ze gingen dan samen rolstoelfietsen, daar genoot hij altijd zo van.

“Goedemorgen, Henk, mooi weer vandaag, ben je er klaar voor?”, vroeg zijn maatje. Wat genoot Henk die morgen bijzonder van het ritje in de rolstoelfiets! Hij voelde zich weer gewoon degene die hij was: Henk!