Hun eerste kindje

Annemiek en Ber verwachtten hun eerste kindje. Ze waren er ontzettend blij mee. De zwangerschap verliep op wat kleine ongemakken na heel voorspoedig. Vandaag mochten ze komen voor de twintig weken echo. 

Zou het allemaal wel goed zijn? Spannend! Toch zat de meeste spanning op het horen of de baby een jongen of een meisje zou zijn.

Toen de echografist zich ervan overtuigd had dat Annemiek comfortabel lag, bewoog hij het apparaat voorzichtig over haar buik.

Hij begon te vertellen wat hij zag, het hoofdje, de armen, de benen, de handjes, de voetjes, het kloppende hartje, de ruggengraat …. Wat zag het er mooi uit op de beelden, en het kindje bewoog. Annemiek keek met een grote glimlach naar Ber. Wat een wonderlijk moment.

’Ik kan ook zien of het een jongen of een meisje is’, zei de echografist. ’U wilt het weten, hé?’

Annemiek en Ber knikten, ze voelden beiden de spanning.

’Het is een meisje’, zei de echografist. Annemiek voelde zoveel blijheid door zich heengaan. Een dochter! Het maakte niet uit wat het was, als het maar gezond was, maar een dochter vond zij wel heel leuk. 

De echografist droogde de gel voorzichtig van Annemieks buik weg en zei: ’Ik wil nog even iets met de gynaecoloog overleggen.’

Annemiek ving zijn blik op, die stond bezorgd.

Het geluksgevoel stroomde in één seconde uit haar weg en ze voelde dat ze het koud kreeg.

’Zou het wel goed zijn?’, vroeg ze met angstige grote ogen aan Ber.
’Gewoon een standaardprocedure, denk ik’, zei Ber.

De gynaecoloog stapte samen met de echografist binnen. ’Ik wil nog even wat beelden bekijken’, zei hij.

Hij keek lang en aandachtig en deed toen het onderzoek nog even op bepaalde punten over.

Hij schraapte zijn keel en zei: ’Ik denk dat uw dochtertje mogelijk het syndroom van Down heeft.  We willen dat graag nader onderzoeken. U zit nog beneden 24 weken dus u kunt het nog laten weghalen.’

’Weghalen’ fluisterde Annemiek, ’dat nooit! We hebben haar van onze Schepper gekregen, die heeft haar zo bijzonder gemaakt en Hij zal zeker voor haar en voor ons zorgen.’ Ze voelde een grote rust over zich heen komen. Ze keek naar Ber, die dacht er precies hetzelfde over zag ze.

’We moeten er toch een keer rustig over praten’, zei de gynaecoloog.

’Dat is prima’, zei Annemiek, ’maar ons besluit zal niet veranderen.’