Hun eerste kindje (2)

Om precies 6.00 uur in de vroege morgen was ze ter wereld gekomen: Evi

De bevalling was niet zwaar geweest. De spanning wel. De baby had het syndroom van Down. Haar kleine hartje leek ook niet helemaal goed te werken.

Een team van kinderartsen stond om Annemiek en Ber heen.

Evi gaf een heerlijke brul toen ze geboren werd, wat klonk haar gehuil Annemiek en Ber als muziek in de oren.

Ze vingen maar een kleine glimp van hun dochter op: een klein, teer meisje maar zo ontzettend mooi. Haar kleine knuistjes en haar zachte vlashaartjes riepen om aangeraakt, gestreeld en gekust te worden. ’Evi.’ Fluisterde Annemiek

De artsen namen Evi in een dikke handdoek mee voor onderzoek.

Het duurde lang voor Evi terugkwam. De vrouwelijke arts die haar droeg had een brede glimlach.

’Evi is prachtig’, fluisterde ze zachtjes, ’en haar gezondheid is prima, een klein ruisje bij haar hart, maar daar maken we ons nu even geen zorgen over. Ze is nog wel klein, maar hoeft niet in de couveuse.’

Annemiek kreeg haar dochter in haar armen.  Hardop zei ze: ’Dank U wel, trouwe Vader in de Hemel.’ De tranen stroomden over haar wangen, toen ze haar dochtertje voor het eerst op haar fluweelzachte wangetje kuste. Tranen van dankbaarheid, van geluk, van diepe blijdschap en verwondering.

Ber had zijn handen om zijn vrouw en dochter heen gelegd en stond te slikken.

Toen vroeg hij aan de dokter: ’Ze is gezond, betekent dat ze het syndroom dan niet heeft?’

’Nee’, zei de arts: ‘ze heeft het syndroom van Down.’ Ze liet voorzichtig de toch al duidelijk aanwezige kenmerken die bij het syndroom hoorden zien: de dikke nekplooi, het hoge verhemelte, de schuine oogjes.

’Maar ze ademt goed en de tests en scores die we hebben afgenomen zijn prima. Ze blijft onder intensieve controle bij de kinderarts, ze kan een volwaardig en mooi leven krijgen.’

En toen kwamen ook de tranen bij Ber, de spanning loste op, hij voelde zich vollopen met liefde voor het kleintje en merkte dat hij haar met zijn leven zou verdedigen. Een ongekend gevoel.

Zijn ogen zochten de blauwe lucht, het was niet gemakkelijk geweest uit te leggen aan bepaalde mensen dat zij voor dit kindje wilden kiezen, maar hij wist Wie hem al die tijd kracht gegeven had.

En hij voelde zich zo gezegend.