Hier en nu

Mijn kleindochtertje is gefascineerd door de slakkenhuisjes, die je bij ons in de tuin kunt vinden.

Afgelopen zondag was helemaal een sensatie: toen stuitten we namelijk buiten op een slakkenhuis met slak.  

De kleine Norah kreeg er geen genoeg van om te kijken naar dat kleine lijfje, met twee van die voelsprieten, en dat huisje op z’n rug. En hoe zich dat voortbewoog… heeeeeel langzaam…

Opa moest ook kijken. Meekijken door de ogen van een kind dat bezig is de wereld te ontdekken en benoemen en er daardoor vat en houvast op te krijgen.

En al meekijkend beleefde ik de verwondering en fascinatie weer van een kind, dat nog niet alles al weet en al gezien heeft. Dat geen oordelen of vooroordelen heeft. 

En dat alle tijd van de wereld heeft om in het hier en nu te zijn en daar alle aandacht te hebben! 

Uit de oosterse wereld stamt het volgende verhaaltje:

Ooit werd een wijze vrouw gevraagd hoe ze erin slaagde om ondanks haar vele bezigheden en beslommeringen zo rustig en tevreden kon zijn.

Zij antwoordde: 

Als ik zit, dan zit ik.
Als ik sta, dan sta ik.
Als ik loop, dan loop ik.
Als ik kook, dan kook ik.
Als ik eet, dan eet ik.
Als ik spreek, dan spreek ik……”

De vragenstelster antwoordde: “maar dat doe ik toch ook? Wat doet u dan nog meer?” 

Toen sprak de wijze vrouw tot haar:

“Nee, als jij zit dan sta je al.
Als je staat, dan loop je al.
Als je loopt, dan kook je al.
Als je kookt, dan eet je al.
En als je eet, ben je al klaar.”

Wat een onrust, wat een gejaagdheid, wat een snelweg naar overspannenheid. En waarvoor? Een van de lessen van het ouder worden is het besef dat je meer tijd achter je hebt dan er nog voor je ligt in dit ondermaanse. En dat maakt de vraag: “hoe leef ik hier en nu?” des te dringender. Leef en beleef ik het heden als een kind, spelend voor Gods aangezicht? Of word ik geleefd? En zo ja, waarom laat ik dat gebeuren?