Het venster

Drie kinderen hadden ze gekregen, Bep en Bas.
Lieve kinderen waarvan de jongste nu alweer vijftig was.
Ze hadden ook allemaal een fijn gezin.

Maar er was een groot verdriet in het leven van Bep en Bas.
Hun jongste zoon, Rens, had in zijn leven geen plaats meer voor het geloof. Hij had er naar zijn eigen zeggen mee gebroken.
Het geloof was voor Bep en Bas beiden het belangrijkste wat ze hadden in hun leven. 

Erover praten kon niet meer: Rens werd altijd heel geïrriteerd als Bep of Bas over het geloof begon. Hij was al eens opgestapt midden in een gesprek, hij wilde het er niet over hebben.

Bas en Bep luisterden thuis in Coronatijd een kerkdienst via beeld. Zo fijn dat dat kon.

Het ging deze keer over het Bijbelverhaal over de ark van Noach.
Een verhaal van redding voor een heel gezin, niemand uitgezonderd, dat tijdens een grote watervloed overleefde. Een verhaal met een ernstige boodschap: als je niet in de ark zat ontkwam je niet aan de grote watervloed, maar ook een troostrijk verhaal: als je in de ark zat, bleef je ongedeerd.

Die ark was op een speciale manier gebouwd. Hij had maar één venster en dat venster zat op een bijzondere plek: op het dak. Als je naar buiten wilde kijken, zag je altijd de hemel.

En toen de aarde weer droog was gaf God Zelf de regenboog, als teken van het verbond: de aarde zou nooit meer zo’n grote watervloed meemaken.

Bas en Bep keken elkaar aan na de preek. Ze konden na al die jaren lezen op het gezicht van de ander wat de gedachte van het hart was. Ja, zo mochten ze het doen: door het venster kijken, en dat kon maar op één manier: naar Boven, biddend tot de God van het verbond, Die hun Rens dat teken ook gegeven had bij zijn doop.