Het nieuwe normaal

Lenie is een sociale vrouw. Ze geniet altijd zo van de contacten met allen die haar lief zijn. Voor haar leeftijd is ze nog heel vitaal! Ze is 74 en past twee dagen in de week op haar kleinkinderen, ze is actief in het vrijwilligerswerk en doet bezoekwerk voor de kerk, waar zij lid van is. Ze zorgt samen met haar man Aad voor haar oudere zus, die drie keer per week bij hen eet. Op zondag bezoekt ze de kerkdienst, waar ze zo van kan genieten.

En met de Coronacrisis viel alles stil.

Samen met Aad heeft ze rustig gedaan wat de overheid voorschreef. Voor haar zus deed ze de boodschappen en zette de maaltijden, die ze voor haar kookte voor de deur. Alle andere contacten waren van de ene op de andere dag gestopt. Wat een spannende en tegelijk moeilijke tijd. Eerst berichten van steeds meer zieken en mensen die overleden. Nu loopt dat getal heel erg terug gelukkig, althans in Nederland.

Er is weer een hele hoop versoepeld. Er is een nieuw normaal. Bijna alles kan en mag weer.

Anderhalve meter afstand houden, alleen op de kleinkinderen passen als er geen lichamelijke klachten zijn, het vrijwilligerswerk kan weer worden opgestart met strenge voorschriften. Het bezoekwerk voor de kerk op anderhalve afstand. De kerkdienst is er weer, met aanpassingen, ook op anderhalve meter afstand en zingen kan heel beperkt. En haar zus mag weer komen eten.

Wat heerlijk dat het allemaal weer kan: heel veel reden tot dankbaarheid.

Een nieuw normaal.
Nieuw, jazeker. Maar normaal? Nee, dat toch niet. 

Lenie bidt elke dag tot haar Hemelse Vader en vraagt Hem of Hij wil zorgen dat de wereld weer Coronavrij mag worden. Geen zieken, geen doden aan deze kwaal. En dat ze weer fysiek mag doen wat ze zo graag doet: liefde en warmte geven aan de mensen om haar heen. En daar hoort voor Lenie toch die stevige, warme, dikke knuffel bij.