Het lichtknopje

Heb je dat ook wel eens? Een gebrek aan dankbaarheid ondanks alle goede bedoelingen van iedereen om je heen? 

Joke kreeg op haar 12e jaar een zwaar fietsongeluk. Ze verloor daarbij haar zicht.

Ze leerde leven met haar beperking, zoals de professionals dat noemde. Joke moest dankbaar zijn, want de mogelijkheden van de techniek van tegenwoordig waren bijna onbegrensd.

Joke werd een doorzetter genoemd, door diezelfde professionals. De techniek was inderdaad ongekend. Apps, die Joke de krant voorlazen, apps, die haar vertelde hoe ze moest lopen, apps, die gezichten herkenden en een geavanceerde taststok waarmee het lopen gemakkelijk ging. En Joke leerde ook nog eens heel snel.

Maar dankbaar? Haar ogen functioneerde slechts in één opzicht. De warme, zilte bron die daar zat, borrelde bijna dagelijks. Ze rouwde nog altijd onder tranen om het verlies van haar zicht. Dankbaar? Joke was eerder verdrietig en boos!

Vandaag had Joke een stuk gewandeld. Ze ging iets drinken bij een restaurant op de route. Haar taststok en haar app vertelde haar waar de deur en drempels zaten.

“Kan ik u helpen?”, vroeg een toegesnelde serveerster. 

“Ik wil graag eerst even naar het toilet”, zei Joke. 

Ongevraagd haakte de serveerster haar arm in die van Joke en liep met haar naar de toiletten.

“Ik doe de deur voor u open en zal gelijk het licht voor u aandoen, het knopje is zo lastig te vinden.”

Toen de deur viel dicht viel begon Joke te lachen, eerst zachtjes, maar toen onbedaarlijk. Het lichtknopje voor een stekeblinde, geweldig! Ze kreeg compleet de slappe lach. Joke voelde tranen in haar ogen staan, deze keer van het lachen. 

“Dank U Heer, voor de humor die U me heeft gegeven!”, hoorde ze haar eigen hart zeggen.