Handen

Let jij op handen? De handen van jezelf of van de mensen om je heen? Onze handen drukken uit, wat onze mond niet altijd zegt. Lichaamstaal noemen we dat. Je steekt je duim op als compliment. Met je wijsvinger wijs je iets aan, maar kun je ook duidelijk maken dat iets belangrijk is: let op! We zwaaien met onze handen als teken van afscheid. Gelovigen bidden vaak met gevouwen handen.

Emoties kun je kracht bij zetten met je handen. Je balt je handen tot vuisten bijvoorbeeld als je bang bent. Soms zo hard dat je knokkels wit worden. Als je boos bent zijn het de gebalde vuisten die een stoot kunnen delen. We pakken iemands hand als we degene dichtbij willen houden.

Als je iets graag wilt behouden is je eerste reactie om het stevig vast te houden. Om je handen dicht te knijpen. Maar doe je dat met zand, dan lukt het juist niet. Het glipt tussen je vingers door. In een open hand kun je veel meer zand dragen dan in een dichtgeknepen hand. Een mooie les!

Met geopende handen kun je meer ontvangen. Als je je handen dicht houdt, kun je ook niets geven. Geven en ontvangen doen we met geopende handen.

Het leven is geven en ontvangen: gevende handen – ontvangende handen. De ene hand geopend reiken naar de andere, de andere hand gevend in de geopende hand van de ander leggen.