Gewoon doen!

Ken je dat gevoel? Of nee, eigenlijk is het meer een drang. Dat sterke gevoel dat je iets voor iemand kan betekenen. Dat je iemand een kaartje moet sturen, omdat die ander positieve woorden nodig heeft. Dat je iemand een compliment moet geven, omdat diegene wel een opsteker kan gebruiken. Dat je voor iemand moet bidden, zodat die ander Gods aanwezigheid kan ervaren. Dat je iemand een geldbedrag moet geven, omdat die ander in een lastige financiële situatie zit. Dat je iemand een bezoekje moet brengen, omdat diegene soms best eenzaam is. Dat je iemand op moet bellen, omdat je voelt dat die ander toe is aan een goed gesprek. Dat je een klusje voor iemand moet doen, omdat je ziet dat die ander het alleen niet voor elkaar krijgt. Dat je…

Natuurlijk MOET je niets. Maar het is een soort ‘heilig moeten’. Je hart voelt dat die ander iets heel hard nodig heeft. Iets dat jij diegene kan geven. Doe wat je hart je ingeeft. Van al die positieve acties wordt de wereld alleen maar mooier. En wie weet is dat ‘heilig moeten’ wel écht een heilig moeten. Een fluistering van Gods heilige Geest die je zachtjes laat weten wat jouw medemens op dat moment nodig heeft. En als je dan gaat geven aan die ander, ontstaat er verbinding tussen jou en die ander. Tussen de gever en de ontvanger. Allebei waardevolle mensen die elkaar zo nodig hebben. Hoe mooi is dat! Gewoon doen dus!