Geloof

Ik las het in een boekje van Nico ter Linden. Toen zijn vader op hoge leeftijd was gekomen en met al zijn nageslacht z’n geboortedag vierde, mochten alle kleinkinderen opa een vraag stellen. Een van hen vroeg: “Grootvader, we weten dat u een gelovig man bent. Is uw geloof in uw lange leven veranderd?” En zo luidde het antwoord van grootvader: “Lief kind, vroeger geloofde ik alles. Nu geloof ik nog steeds alles, maar alles anders.” 

Ik ben nog niet zo oud als grootvader Ter Linden ten tijde van deze anekdote. Maar toen ik het las, voelde ik me zeer herkend! En ik denk zomaar dat dit antwoord het antwoord van heel veel van mijn leeftijdgenoten is. 

We zijn gelovig gebleven, heel vaak ons leven lang actief betrokken bij een plaatselijke kerkgemeenschap, we zijn redelijk thuis in de Bijbel en in de geloofstraditie waarin we zijn groot geworden. We zouden onszelf, in alle bescheidenheid, zeker als gelovig willen omschrijven. Maar ons geloof is in de loop der jaren in veel opzichten fundamenteel veranderd. 

Waar die verandering dan precies in zit? Die vraag kan ik voor jou niet beantwoorden, maar misschien herken je iets in mijn eigen verhaal. Waar mijn geloof vroeger vooral te maken had met het instemmen met “waarheden” (dogma’s, stellingen, “zekerheden”, een bepaalde theologische of kerkelijke traditie), is het in de loop der tijden geëvolueerd naar een basale vorm van hoop en vertrouwen. Van iets dat vooral in mijn hoofd zat, is het geloof gezakt naar “hart en nieren”. 

Direct daarmee verbonden is dat ik veel minder de neiging voel om met anderen te willen discussiëren over “de waarheid”. En dat ik me zeer ongemakkelijk voel bij mensen die alles lijken te weten en claimen dat zij, en niemand anders dan zij, als enige over de juiste visie op God en op alles wat ons boven de pet gaat, beschikken. 

Mijn geloof is, en daar ben ik dankbaar voor, niet op de rommelzolder beland. Ik denk vooral dankzij talrijke goede mensen in mijn leven die mij op de weg van het vertrouwen zijn voorgegaan. Maar zelfs al zou het bij jou wel op die rommelzolder beland zijn, wat is er tegen om op een goede dag omhoog te klimmen en die doos met “geloof” weer eens naar beneden te halen? En nog eens goed te kijken wat er allemaal in zit? Wie weet hoe verrassend dat uitpakt!