Gedeelde smart is halve smart

Zou je weleens willen huilen, maar durf je dat niet omdat je denkt dat je je moet beheersen?

Verdriet is een heftige emotie. Pijnlijk, soms lijfelijk voelbaar. Eigenlijk niet te onderdrukken. Maar toch lijkt het of verdriet er niet mag zijn. Alles moet leuk en vrolijk zijn. We delen de leuke verhalen op social media maar de moeilijke, verdrietige kanten vertellen we er niet bij. Misschien ben je opgevoed met de gedachte: niet huilen, sterk zijn! En als je een man bent: jongens huilen niet!

Pas hoorde ik een interview met Dirk de Wachter, een bekende Belgische psycholoog. Hij ziet dat mensen behoefte hebben aan het delen van verdriet. Hij zei dat liefde voor de mensen om ons heen ook inhoudt: het delen van verdriet, het delen van tranen. 

Tranen bevrijden wat ingeslikt wordt. Het verdriet zit als een brok in je keel vast. Wat een opluchting als je bij iemand uit kunt huilen. Tranen kunnen dan voelen als een regenbui op uitgedroogde grond.

De woorden van het liedje: “Kom maar bij mij” van Marco Borsato, geven heel goed weer, wat we hierin voor elkaar kunnen betekenen. 

kom maar bij mij
als je kunt delen
huilen we met z’n twee
praat maar van je af
wat er met je is gebeurd
alles kan ik aan

dus als je wilt schuilen
als je wilt huilen
kom maar bij mij

Durf jij het aan?