Een waargebeurd verhaal

Bijna 60 jaar waren ze getrouwd, Kees en Miep. Natuurlijk waren ze het niet altijd met elkaar eens,  maar als ze terug keken zeiden ze allebei: ”Als ik weer moest kiezen, dan koos ik jou!”

En toen ging het fout, helemaal fout.

Kees had al jaren de ziekte van Parkinson en Miep zorgde voor hem.

Miep kreeg een herseninfarct. Ze mocht van geluk spreken: geen verlammingsverschijnselen, maar ze was haar scherpe denkvermogen kwijt.

Ze konden daardoor niet langer zelfstandig blijven wonen.

Dat was het erg, maar het ergste was dat ze niet meer bij elkaar konden blijven. Ze moesten allebei naar een ander huis, ook nog eens in een andere plaats. Met Vervoer op Maat konden ze elkaar gelukkig nog regelmatig zien.

Onder tranen vertelden ze het hun kinderen.

“Dit kan niet waar zijn,” was hun reactie, maar bij navraag bleek het toch echt zo te zijn.

José, hun oudste dochter,  ging in haar eigen woonplaats, een dorp, om raad vragen. Bij haar om de hoek stond een verzorgingshuis, waar werd verpleegd vanuit het hart, zeiden de mensen.

José stapte binnen. Het was een beetje ouderwets, vloerbedekking in de gangen en je rook de etensluchtjes.

Een vriendelijke dame achter de receptie vroeg José wat ze kwam doen. José vertelde dat zo om goede raad kwam.

Ze kreeg een kopje koffie en werd even later uitgenodigd door een al even vriendelijk dame, Corrie, de plaatsingscoördinator.

José vertelde wat er aan de hand was.

Corrie noemde het heel verdrietig.

“Maar” zei ze,” hierboven staat een tweepersoonskamer leeg. Wij hebben geen wachtlijst , omdat het een beetje ouderwets is hier.”

En toen José die avond haar ouders belde en voorzichtig vertelde dat ze mogelijk bij elkaar konden blijven, maar wel moesten verhuizen naar een onbekende plaats hoorde ze haar ouders onder tranen zeggen: “Dit is gebedsverhoring’’.