Een tandje vertrouwen

Al dagen is het hét onderwerp van gesprek: de losse tand in het mondje van Sophie.

Haar grote zus Anna heeft haar tanden al gewisseld en vertelt horrorverhalen: over pijn en bloed. Mama ontkracht ze allemaal.

Sophie vindt het reuze spannend.

Ze staat een aantal keren per dag voor de spiegel, en wiebelt haar tand met haar tong heen en weer, heen en weer.

Mama heeft Sophie een klein wit doosje gegeven met een kussentje van watten erin, waar de tand op mag liggen, als hij eruit is. Mama zal de tand dan omruilen voor een cadeautje.

Sophie kan tijdens het avondeten niet goed bijten, het voelt zo raar. Anna roept:’ Sophie, je bloedt: je tand is eruit!’

Sophie voelt met haar tong en zij voelt een gat, een heel groot gat, maar pijn doet het niet.

’Waar is je tandje?’ vraagt Mama.

Sophie haalt haar schouders op: iedereen helpt zoeken op de tafel, in de borden en de schalen, onder de tafel, in Sophies kleren: nergens een tandje.

Mama zegt: ’Sophie, ik denk dat je tandje in je buik zit, je hebt hem doorgeslikt.’

Anna brult: ’Nee, dan moet je hem morgen uit je poep halen, anders krijg je geen cadeau. Dat is pas echt goor’

Sophies lip begint te trillen, maar Mama zegt: ’Niet nodig, ik zie toch dat je tand eruit is, je hebt toch een gat in je mond.’

Mama geeft het witte doosje aan Sophie en op het kussentje ligt een zilveren ringetje, met een dolfijntje. Zo prachtig.

Het was gegaan zoals Mama het gezegd had, het had geen pijn gedaan en Sophie had een supermooi cadeau gekregen. 

En ze mocht ook nog een heerlijke plak ontbijtkoek met boter en suiker eten, dan kwam de tand makkelijker uit haar buik, zei Mama. 

Sophie had een tandje meer vertrouwen meegekregen voor de rest van haar leven!