Een mooi begin

In een tijdschrift las ik een artikel over eenzaamheid. Een jonge vrouw vertelde in een interview dat ze 4000 volgers heeft op Instagram, maar dat ze 0 vrienden heeft met wie ze persoonlijk contact heeft. 

Vriendschappen sluiten lukt haar niet, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze durft geen contact te maken want ze is voortdurend bang om de verkeerde dingen te zeggen. Ze raakt in paniek als ze er alleen al aan denkt dat ze met een vriendengroep op stap moet. 

Als ik dat lees, breekt mijn hart. 

‘Hoe is het zover gekomen?’, denk ik dan. En: ‘Wat kan ik doen om mensen zoals zij te ‘zien’ en een stukje vriendschap aan te bieden?’ Best lastig.

Afgelopen week fietste ik naar het winkelcentrum. Op de begane grond van een flat bij ons in de buurt zit een man voor zijn appartement op een tuinstoel. Hij staart wezenloos voor zich uit, een beetje een triest gezicht. In een ogenblik moet ik denken aan de jonge, eenzame vrouw uit het interview. ‘Zou deze man ook altijd alleen zijn?’ ‘Heeft hij mensen om zich heen die af en toe een praatje met hem maken?’, vraag ik mij af. Ik weet het natuurlijk niet. Ik steek mijn hand naar hem op en zwaai. Hij glimlacht terug. Zwaaien is niet moeilijk. Glimlachen ook niet. We hebben elkaar gezien. We hebben iets voor elkaar betekend. Een mooi begin om een stukje eenzaamheid de wereld uit te helpen.