Een late les

Deze week is het vijf jaar geleden dat mijn moeder overleden is. 

Vaak hoor ik dat rouw ‘slijt’ en dat de tijd alle wonden heelt. Het lijkt of dat voor mij niet geldt. Het lijkt of mijn pijn erger in plaats van minder wordt, naarmate de tijd verstrijkt.

Heb je dat ook? Of ligt dat aan mij?

Als ik naar de foto van mijn moeder kijk, kan ik helemaal volschieten. Ik mis haar zo.

Ze was 86 toen ze stierf, rijp voor de hemel. Ze had haar hele leven gewandeld met God, Die ze zo lief en zo nodig had. Haar lichaam was door een slopende ziekte afgebroken. Het zekere geloof dat ze bij Hem was, maakte dat ik geen tranen had in het eerste jaar na haar overlijden.

In dat jaar dacht ik elke dag aan haar. Hoe fijn ze het had, hoe heerlijk het was, dat ze van haar gebroken lichaam met alle pijn verlost was. Dat ze de angsten niet meer had, waar ze zo aan leed de laatste periode van haar leven.

Nu – vijf jaar later – denk ik weliswaar iets minder vaak aan haar, maar het gemis en het verdriet overheersen. Ik merk dat ik haar liefde en haar wijsheid steeds meer waardeer en dat ik de dingen, waar ik me wel eens aan ergerde, gewoon vergeten ben.

Ben ik mijn gevoel voor realiteit verloren?

Ik denk het toch niet. Naar haar dood heb ik nog een les van mijn moeder mogen leren: mij te verbinden met dat wat ik in mensen waardeer en de rest gewoon minder belangrijk te vinden.

Wat is het fijn een goede moeder gehad te hebben.