Een bijzondere dag

Een beetje nerveus stapt de oude man in de cabine van de hoogwerker. Eigenlijk vindt hij zichzelf te oud voor zulke spannende avonturen. Maar hij is vastbesloten. Ik ga dit doen! 

Al een tijdje wonen ze niet meer samen. Zijn lieve vrouw en hij. Bijna 60 jaar getrouwd. Maatjes in mooie en minder mooie tijden. Totdat het niet meer ging. Ze zorgde niet meer voor anderen en ook niet meer voor zichzelf. Die akelige dementie leidde uiteindelijk naar het moment dat ze ‘uit elkaar gingen’. De afstand kwam, de liefde bleef.

En daar wonen ze nu. Hij op de begane grond van het verpleeghuis. Zij op de derde verdieping van datzelfde huis. Ze krijgt de zorg van lieve verplegers. Hij kan het haar niet meer bieden. 

Iedere dag bezoekt hij haar. Leest hij haar voor uit de krant. Luisteren ze samen naar de radio. Drukt hij een tedere kus op haar mond voordat hij de lift neemt, terug naar zijn eigen kamer. 

De coronacrisis verstoort ruw hun dagelijks samenzijn. Zijn hart huilt.

Speciaal voor hem is er een hoogwerker gehuurd. Om elf uur zal zijn vrouw op haar balkon staan om hem te ‘ontvangen’. Moedig stapt hij in de cabine die hem meeneemt tot vlak voor haar balkon. Tranen springen in zijn ogen. Het gezicht van zijn vrouw begint te glimmen. En ze zwaaien en zwaaien. Hij geeft haar handkusjes. Door zijn tranen ziet hij dat zijn liefste in de lach schiet. ‘Ik kan het nog’, denkt hij, ‘Ik kan haar nog steeds aan het lachen maken.’

Wat een bijzondere dag…