De tijd vliegt

De boedelbak, waarin we de laatste spulletjes van onze zoon laden, staat voor de deur. Hij gaat op kamers, ik kan het bijna niet geloven. Voor mijn gevoel is hij nog maar net geboren. De werkelijkheid is anders. Met zijn 19 jaren is hij klaar voor het leven in een grote studentenstad. Hij heeft zin om nieuwe dingen te ontdekken, nieuwe vrienden te maken, nieuwe dingen te leren. Zijn enthousiasme maakt dat ik mij al iets minder benauwd voel over de nieuwe fase die niet alleen in zijn leven, maar ook in die van ons als ouders en in die van zijn zusjes aanbreekt.

Na een dag poetsen, klussen en een onontbeerlijk bezoek aan Ikea laten we een tevreden zoon in een gezellig studentenkamertje achter. Ik moet even slikken wanneer ik mijn zoon omhels en hem een fijne week toe wens voordat ik de auto in stap. “Bedankt pap en mam en tot vrijdag!” roept hij zwaaiend bij de voordeur van zijn nieuwe stek. ‘Ach ja dat is ook zo’, denk ik dapper en ik spreek mijzelf moed in: ‘Voor ik het weet, is het alweer vrijdag.’

Ik voel van alles: trots, weemoed, blijdschap, verdriet, spanning, dankbaarheid, vertrouwen. Naast mijn gevoelens is er ook een zeker weten. Ik voel van alles: trots, weemoed, blijdschap, verdriet, spanning, dankbaarheid, vertrouwen. Naast mijn gevoelens is er ook een zeker weten. Dat ik ondanks mijn neiging naar controle, los moet laten. Kleine kinderen worden groot. Het helpt mij erop te vertrouwen dat er een betrouwbare God is. Dat Hij samen met mijn zoon deze nieuwe weg is ingeslagen. Bij die God is hij in heel goede handen.