De oase in de woestijn

Er is een verhaal over een man die de woestijn in gaat. Hij kan niet langer meer bij zijn vrienden zijn, en op een avond besluit hij om weg te lopen. Hij loopt, en loopt, en loopt…hij blijft lopen, hij kan niet stoppen. Hij ziet de zon opkomen en merkt dat hij de hele nacht heeft doorgelopen. 

Plots komt hij een man tegen die tegen hem zegt: “Meneer, u kunt daar niet heen, daar is geen beschutting tegen de zon. Als u doorloopt, zult u zeker omkomen…”

De man bedankt de vreemdeling, zegt hem geen zorgen te maken en loopt rustig door. Na een tijdje ziet de man een oase van palmbomen en water. De man is dorstig en begint naar de oase toe te rennen, maar hoe hard hij ook rent, hij kan de oase maar niet bereiken. Dan zakt hij door vermoeidheid in elkaar, zijn lippen gebarsten door de hete zon. 

De man wordt uiteindelijk gevonden en opgeknapt, hij krijgt opnieuw het advies om niet verder te lopen. Alles wat hij ziet in de woestijn is namelijk niet echt! De man bedankt opnieuw, maar wil toch verder lopen. En weer ziet hij na een tijdje een prachtige oase van water en palmbomen. De man rent er weer naartoe en zakt opnieuw door vermoeidheid en uitdroging in elkaar.

Ook deze keer wordt de man weer gered en ditmaal volgt hij de wijze raad van de woestijnmensen op. Hij besluit om niet verder te lopen en terug te keren naar huis. 

Onderweg komt hij weer een oase tegen, maar ditmaal rent hij er niet naartoe en komt hij veilig terug bij zijn vrienden.

Zo kan het ook gaan met onze gedachten. Wij krijgen een gedachte in ons hoofd en ‘rennen’ er naar toe in de veronderstelling dat het ons helpt. Maar net als de oase zijn de gedachten niet echt en raken we alleen maar vermoeid door ons ermee in te laten.

Dus kijk ernaar, maar ren er niet naartoe, dan zul je weer veilig thuiskomen. ?