De keerzijde van de medaille

Leonoor was de dochter van een bekende hartchirurg.

Ze kwam uit een goed katholiek gezin met zeven kinderen. Haar vader had wel iets met status. Zijn kinderen werden opgevoed, zoals hij dat aan zijn stand verplicht was. Allen gingen naar het gymnasium, ook goede muziek- en zanglessen behoorden erbij. 

Leonoor was de enige die het gymnasium niet aankon. De stof was het moeilijk voor haar. Ook kon zij niet zo vlot pianospelen als haar andere broers en zussen.

Aan tafel mocht er eigenlijk niet gesproken worden. Vader stond erop dat de maaltijd in alle rust genuttigd werd.

Cornelis, de oudste broer, was ermee begonnen. Aan de maaltijd begon hij zijn lessen op het gymnasium in praktijk te brengen en een beetje in het Latijn  te praten. De oude dokter veerde op. Dat was toch wel heel bijzonder, zijn kinderen konden in het Latijn met elkaar converseren.

En zo was het een goed gebruik geworden in het doktersgezin dat er allerlei Latijnse spreuken en termen over tafel gingen. De maaltijd was gezellig geworden: er werd soms hartelijk gelachen.

Twee konden er niet meespreken: Leonoor en haar moeder. Ma vond het geen probleem. Heel haar leven had zij in de schaduw van haar gemaal-arts geleefd en zij vond dat prima. Maar Leonoor vond het verschrikkelijk: ze werd buitengesloten om haar domheid. 

Nu, jaren later, kon zij er nog last van hebben. Vooral van het feit dat nooit iemand het voor haar opgenomen had.

Leonoor was anders dan de anderen. Aan status hechtte zij niet. Ze was verpleegkundige geworden, een buitenbeentje in de familie van artsen, notarissen en rechters.

Leonoor zag het altijd als er iemand niet goed in zijn of haar vel zat.

Ze sprak die mensen aan. Het had haar zoveel  goeds gebracht. En hoewel ze niet universitair geschoold was, begreep ze precies hoe het kwam. Als zij ook Latijn aan tafel had gesproken, had ze dit gevoel nooit ontwikkeld. Het was de goede keerzijde van de medaille.